Met een volle buik gingen we weer verder richting Kobarid. In Kobarid raakten de groep gesplitst, en de achterste groep wist niet waar die heen moest, met als gevolg dat we even later aan de grens met Italië stonden. We hebben ons maar weer omgedraaid en zijn terug gereden en daar kwamen we Albert al weer tegen. In Kobarid een kijkje genomen in het Oorlogsmuseum, en daarna weer verder. Nu ging de reis een stukje door Italië, en langs de zee waar we ook nog een korte pauze hebben gehouden. De reis ging weer verder door Slovenië, via kopper en trieste kwamen we aan in Portoroz. De wegen in dit deel van Slovenië waren een avontuur op zich. Doordat het kalk uit de bergen met regenbuien op de weg terechtkomt en in de poriën van het asfalt gaat zitten zijn deze spekglad. In Portoroz op de boulevard viel ik al bijna om toen voor de stoplichten mijn voet weggleed door het gladde asfalt. Na een paar minuutjes zoeken hadden we een hotelletje gevonden op een paar honderd meter afstand van de boulevard. Het was ondertussen al avond, en we zijn dan ook vanuit het hotel naar beneden gewandeld en hebben daar wat gegeten en gedronken. Hierna nog wat rondgelopen en met een kamikaze-taxi weer terug naar het hotel waar we gauw ons bedje in kropen.

Na een stevig ontbijt hebben we de spullen weer op de motoren gepakt en gingen we weer op weg. Het weer was nu prachtig, en reis verliep vlot. Totdat de geleende motor van Albert steeds meer begon te pruttelen en op 1 cilinder ging lopen. Alle motoren werden aan de kant van de weg gezet, en er werd een hoop gesleuteld en geschroefd. Omdat dit wel even ging duren nam Harm van de gelegenheid gebruik om ook meteen maar even aan de Ducati te sleutelen, want deze ging ook steeds meer sputteren. Na een tijdje was men eruit, en de conclusie was 1 van de bobines van de Guzzi kapot was. Met een cilinder minder en een traag tempo zijn we naar het dichtstbijzijnde dorp gereden, op zoek naar een garage waar ze een bobine konden regelen. Dit duurde een tijdje, en daarom was de rest van de groep alvast wat gaan eten. Na een tijdje kwam Albert ook aan bij het restaurantje en was de groep weer compleet. Toen de buikjes weer gevuld waren kon de reis weer verder, we moesten een beetje doorrijden want we hadden veel tijd verloren met de defecte Guzzi. Helaas was de pret maar van korte duur, want na een paar kilometer begon de Guzzi opnieuw te sputteren en was de nieuwe bobine (die uit een fiatje kwam) bloedheet geworden. Albert heeft zo nog een stukje verder gereden totdat we in een klein gehuchtje kwamen.

Daar mocht de Guzzi een paar dagen bij iemand en de garage staan zodat Albert hem een paar dagen later weer op kon halen. Albert ging bij iemand anders achterop zitten en zo gingen we weer verder. De reis ging nu verder over een paar schrotterwegen (grindpaden met kiezels zo groot als golfballen) waar wonder boven wonder iedereen de glimmende kant boven heeft gehouden. Hierna nog een flink aantal kilometers over het asfalt. Het begon al te schemeren , en we moesten nog over de Loiblpas en naar Zwattendorf. Het was al avond en donker toen wij in Zwattendorf aankwamen. De rest was al druk aan het eten en drinken. Ik heb gauw even gedoucht en daarna aan tafel aangeschoven voor een lekkere maaltijd. We hadden tussen de stops door ongeveer 380 kilometer gereden deze dag. De volgende keer ben ik er weer bij.

De vorige dag hebben we veel gereden en was er niet zoveel gelegenheid rustig rond te kijken en foto’s te maken. Weer op de basis aan gekomen heeft onze voorrijder desgevraagd toegezegd de volgende dag hiermee rekening te houden.

Die morgen bleek een aantal van meerijders in groep 3 besloten te hebben deze dag niet te rijden en iets alternatiefs te gaan doen. Sommigen besloten een wasje te draaien en weer anderen gingen zelfstandig op verkenning uit. Het resulteerde in een groepje van drie personen (Wim Marijnis, Jaap de Jong en Huib Boender) en twee begeleiders van de FAM, te weten Adolf en vader Pacher waarmee we op pad gingen. Heel overzichtelijk.

Het eerste deel van de tocht voerde via Ossiach naar Villach, waar we een bezoek gebracht hebben aan het “Villacher Fahrzeugmuseum”. Een klein museum maar met een mooie verzameling voertuigen uit de jaren 1927 tot 1969, waaronder veel Puch motorfietsen, scooters en bromfietsen.

Na de bezichtiging van het museum zijn we langs de Drau via de plaatsjes Puch en Feistritz an der Drau, langs de Millstattersee naar Gmünd gereden. Een heel mooi stuk met prachtige vergezichten. In Gmünd hebben we op een terrasje heerlijk in het zonnetje een aangeklede boterham gegeten. Naast het bruinbrood wordt er op een snijplank diverse soorten worst, vlees, kaas en de nodige groenten geserveerd. Als je een dergelijke boterham op hebt dan heb je ook gegeten.

Hierna zijn we verder langs de Krems aan de rand van het Nationalpark Nockberge via Vorderkrems en Innerkrems naar de “Dr. Josef Mehrlhütte” op 1720m boven de zeespiegel gereden. Een heel leuke rit over smalle wegen met veel bochten om te klimmen. Een feest voor de motorrijder. De Dr. Josef Mehrlhütte is een “Alpenvereinshütte” van de tweede categorie. Naast eetgelegenheid kan men er ook overnachten en het is verwarmd. Op die hoogte is het in de tijd dat wij er waren al behoorlijk koud. Het is een ideaal uitgangspunt voor voettochten in de Lungauer Nockbergen. Kortom een prachtige gelegenheid voor een stop.

Na de stop heeft Adolf ons langs Schönfeld, Gruben, Gruben-Altdorf enThomatal naar de B95 geleid en zijn we naar de Turacher Höhe gereden. Met over een afstand van ± 33km, hellingen tot 25%. Hier moesten zelfs de Puch’s over flinke stukken terug naar de 1^e versnelling. Op het hoogste punt van de weg aangekomen heb je prachtig uitzicht, zowel naar boven als naar beneden. De skiliften waren volop in bedrijf. Of er op het hoogste punt boven de 2350m nog geskied werd weet ik niet, maar de sneeuw was vanaf 1800m wel met het blote oog te zien. Het was te laat op de dag om er nog met de motor naar toe te rijden, maar van een vorige keer dat ik daar geweest ben, weet ik nog hoe woest en ledig het op die hoogte is. De tocht werd verder vervolgd via de B95 naar Feldkirchen en Zwattendorf.

Een prachtige dag, niet warm, maar met een lekker zonnetje, precies goed voor een motortocht.

Adolf en vader Pacher bedankt voor deze mooie rit.

Verslag van vrijdag 19 sep 2008 door Conny en Nico Heuvelman (groep 2).

Na een toch wel koude nacht opgestaan om vervolgens te gaan ontbijten bij Herman en Andrea.

Daarna motorkleding aangetrokken om vervolgens om 9 uur weer aanwezig te zijn voor de briefing.

 Vertrek vanuit Zwattendorf naar Feldkirch met groep 2 en 3 om daar met z,n allen nog even de motoren vol te tanken,waarna de groep zich weer ging splitsen.

Toen op weg naar Moosburg richting Ferlach om daarna richting Loiblpass te rijden toen we er achter kwamen dat we Kees de Haan uit het oog hadden verloren, om vervolgens via de mobiel van Huub de Bruyn weer contact te leggen met Kees om hem toch weer bij onze groep te krijgen.

Daarna weer op weg richting Loiblpass een schitterende pas zeker voor de motorrijder prachtige rotsen en toch ook met flinke steile stukken ertussen zeker voor de puchjes maar petje af ze waren allemaal bovengekomen.

Daarna richting Slovenië waar we Kees de Haan bij de grens hebben opgewacht om weer met z'n allen verder te gaan een stuk Slovenië in.

In Slovenië hebben we met z'n allen gegeten om daarna via Soca en Bovec naar de Passo al Peredil te rijden vervolgens via Tarvisio in Italië te belanden, waar we met z'n allen heerlijk op een terrasje neer zijn geploft heerlijk in het zonnetje.

Waarna we met z'n allen een groepsfoto hebben gemaakt daar op het plein.

Hierna zijn we weer opgestapt om onze terug tocht naar Zwattendorf te ondernemen en van de gezellige barbecue te genieten die ons daar te wachten stond.

Lieve mensen dit was voor mij de eerste keer dat ik mee ben geweest maar zeker niet de laatste.

Vrijdag 19 september 2008 door Mandy en Huub de Bruijn (groep 2).

de Sloveens Italiaanse passenrit.

Vrijdagochtend was het weer vroeg ochtend appel en voorbereiden van de motoren want er lag een lange rit in het verschiet , achteraf geklokt op ongeveer 270 kilometer.

Na de ruggespraak van der Hauptmann met de weergoden werd ons een dag met mooi weer voorspeld dus de verwachtingen waren hoog gespannen.

Het begon met de standaard tankstop na de afdaling vanaf het Talhof om vervolgens via achterafweggetjes Klagenfurt grotendeels to omzeilen , dan langs de Woerthersee richting Ferlach.

Daarna met een redelijke vaart richting het Loibltal en met wederom een paar interessante afstekers en omweggetjes door de mooie omgeving met uitzicht op de Karawanken de aanloop naar de Loiblpas genomen.

Prachtig stuk weg met weinig verkeer dus er kon goed in eigen tempo gereden worden wat vooral in de stijging belangrijk is (helemaal met een TF met duo passagier). 

De eerste aanloop ging goed maar toen de lange haal omhoog goed en stevig aanhield  was Cees zo vriendelijk even de duo passagier naar de top te rijden waarna het arme TF'je opgelucht ademhaalde en in redelijk tempo naar boven gejaagd kon worden.

Op de top van de pas is tevens de grens Oostenrijk / Slovenie en een fantastisch uitzicht op de toppen van de Karawanken dus daar uiteraard een fotostop gemaakt en de motoren even op adem laten komen.

De beloning zat in de afdaling die in hoog tempo gedaan werd , speciaal met de TF is dit een groot plezier de haarspelden op zo hoog mogelijke snelheid te nemen en de groep bij te blijven (de TF was de oudste en langzaamste van de groep en ook met duo dus het oudje moest hard werken).

Na de afdaling een prachtig stuk Slovenië  , een mooie vallei en een schitterend heuvelachtig landschap door kleine pittoreske dorpjes over smalle rustige weggetjes konden we lekker vooruit komen maar ook genieten van de uitzichten.

Het werd tijd voor een koffiestop waar we genoten van een met vaardige hand gezette kop koffie , echter wel met de nodige verwarring : eerste bestellers waren de laatste betalers.

Dit had voor sommigen ook zo weer zijn voordelen want , om met Wim te spreken : je kreeg wel waar voor je geld met interessante uitzichten op de Sloveense heuvels.

Na de koffie weer stevig de gang erin want de lunchstop in Kranskja Gora was nog een goed uurtje rijden , de route voerde ons nu via snellere doorgaande wegen en in vlot tempo werd Kranskja Gora bereikt alwaar we een lunchpauze hadden met lekker eten voor ontzettend weinig.

Hoe kunnen ze het er voor doen , de prijzen in Slovenië zijn echt voor onze begrippen erg laag , meer als een paar euro kost het niet en de kwaliteit en kwantiteit is ook nog eens goed.

Na aangesterkt te zijn was er nog kort overleg over de route , er was nl een korte route en een langere route , uiteraard was de lange route de mooiste en gezien het feit dat we redelijk op schema lagen en geen panne gehad hadden werd besloten de lange route te nemen.

Dit voerde ons over een pas (Tsuppachschlucht) met 52 haarspeldbochten en kasseiwegen op de toegang naar de top , door een gigantisch ruig landschap met schitterende uitzichten om na een lange adembenemende afdaling via de vallei de Italiaanse grens te passeren.

Dit was in een woord fantastisch , prachtige route , mooi weer , goed gezelschap en de motoren gaven geen verkeerde slag.

Afijn , tijd voor een bakkie , in Tarvisio op het plein de motoren gestald en een lekker kopje italiaanse koffie genuttigd op het terras in het zonnetje waarna de laatste loodjes vogden richting ons overnachtingadres in Zwattendorf.

Zonder incidenten werd het laatste stuk van Tarvisio over de Italiaans / Oostenrijkse grens afgelegd , over doorgaande routes via Villach en de Ossiacher See kwamen we weer , na de laatste stijging naar St Urban , moe maar voldaan aan.

Napraten onder het genot van een Oostenrijks biertje om de rook weg te spoelen en op naar de barbecue.

FAM , kan niet anders zeggen als bedankt voor de goede organisatie en het mogelijk maken ouderwets te rijden met de motoren , wij hebben een schitterende week beleefd en hopen er een volgende keer weer bij te zijn.

Puchgroeten van Huub en Mandy